Moko 2019 czyli rozwój!

Michał Semow

W dniach 5-7 lipca miało miejsce tradycyjne, coroczne spotkanie klubowiczów na Taborze PZA na Polanie Szałasiska - czyli impreza potocznie zwana “obozem w Moku”. Od wyjazdu minęło już kilka dni i wreszcie znalazł się czas na poważniejsze podsumowanie naszej działalności w ramach obozu. 

Zanim przejdziemy do spraw najważniejszych - czyli wspinaczkowych :) - parę słów na temat organizacji. Wyjazd poprzedzony był spotkaniem organizacyjno-doradczym, na którym doświadczeni koledzy (Tomek Szewczyk i Krzysiek Buławski) opowiadali o możliwościach wspinaczkowych w rejonie Morskiego Oka. Jak wszyscy wiemy, są one ogromne, więc siłą rzeczy omówienie miało charakter wprowadzenia dla osób, które przyjeżdżają tu po raz pierwszy bądź poszukują informacji o klasykach. Można śmiało powiedzieć, że poza Mnichem logistyka działania w okolicy stanowi trochę większe wyzwanie niż rejon Hali czy Stawów. Patrząc z historycznego punktu widzenia, w epoce zamkniętych granic Moko stanowiło najciekawszy poligon rozwoju polskiego wspinania, stąd też okoliczne ściany pokryte są gęstą siatką dróg o całym przekroju trudności i powagi. Koledzy omówili więc Mnicha, Cubrynę, MSW (ścianę wschodnią, czołówkę i grań), Kazalnicę, czołówkę Kopy Spadowej i rejon Żabich - jak się później okazało, ruch wspinaczkowy objął właściwie wszystkie te rejony. Warto też zauważyć, że z punktu widzenia zaplecza noclegowego - czyli niezrównanego Taboru (z tego miejsca serdeczne pozdrowienia dla Szefa czyli Kuby) - Moko bije wszystkie inne lokalizacje obozowe w Tatrach na głowę. 

Możliwości wspinaczkowe oraz miejsce do spania to bardzo ważne elementy w całej układance organizacyjnej, ale niewątpliwie kluczowy jest czynnik ludzki. W naszym przypadku to przede wszystkim zaangażowanie koordynatora całego przedsięwzięcia - w tym roku brawurowo temat pociągnęła Joanna Szyszkowska. Z drugiej strony współpraca, odpowiedzialność i spręż wszystkich uczestników obozu. Dzięki temu udało się sprawnie przeprowadzić zapisy, zgrać dojazd samochodami, kompletowanie zespołów i meldowanie na Taborze. Istotne novum stanowiła nasza wewnętrzna książka wyjść, którą zdecydowaliśmy się wprowadzić ze względu na bezpieczeństwo uczestników. Brak książki papierowej na Taborze oraz forma działania ESR (pokłosie RODO) stanowią spory problem pod tym względem. 

Zanim spojrzymy na “cyferki” obrazujące statystyki z obozu, muszę przyznać że jestem bardzo pozytywnie zaskoczony ilością ambitnych przejść. Wbrew opiniom niektórych malkontentów, “kawulaki” zamiast chodzić po krzakach coraz częściej śmiało atakują drogi zdecydowanie wykraczające poza poziom kursowy. Oczywiście jest to konsekwencja wieloletniego rozwoju i treningu a wspinacze którzy atakują cele spod znaku VII nie są w Tatrach po raz pierwszy. Sam jestem zwolennikiem zrównoważonego rozwoju i uważam że łatwe drogi stanowią bardzo ważny element edukacji taternickiej. Podobnie jak w przypadku treningu wspinaczkowego, zaniedbywanie podstaw może się w przyszłości zemścić. Z punktu widzenia rozwoju społeczności wspinaczkowej w Klubie równie wysoko cenimy więc drogi kursowe jak przejście na Kazalnicy - mając świadomość, że ci którzy dziś robią pierwsze kroki w Tatrach, za kilka lat mogą pojawiać się w sprawozdaniach w Taterniku. 

Ale że cyfra ma swoje prawa i koniec końców wszystko się do niej sprowadza - z tego miejsca składam gorące gratulacje za przejścia z kategorii VII-IX. Tak trzymać! 

Wykaz pochodzi z klubowego panelu przejść - niestety nie uwzględnia wszystkich wspinaczek, ale jak sądzę większość jest. W obozie uczestniczyło ok. 50 osób. Można powiedzieć, że nieformalnie rozpocząłem tą imprezę przyjazdem na Tabor we czwartek, zaś zakończyliśmy w poniedziałek z Michałem Wiktorem przejściem z Taboru do Zakopanego m.in. pokonując po drodze z całym dobytkiem Lewych Wrześniaków na Zamarłej. O atmosferze spotkania tak wielkiej grupy znajomych (starych i nowych), wieczornych rozmowach w Relaksie czy pod chatką Kuby nie ma co pisać - są niepowtarzalne. Pogoda dopisała, popadało trochę w niedzielę po południu, poza tym wydawała się bardziej stabilna niż w zeszłym roku. Nie sądzę jednak, żeby to był jedyny powód tak znaczącego rozwoju imprezy w stosunku do zeszłego roku. Ilość uczestników wzrosła blisko dwukrotnie. Jeżeli chodzi o ciekawsze przejścia - na pewno na czoło wybijają się klasyki Mnicha czyli Superata Młodości -IX (Marcin z Dawidem, we czwartek jeszcze przed oficjalnym rozpoczęciem obozu - Marcin wrócił do Moka następnego dnia, więc zaliczam to jako obóz), American Beauty VIII+ (Krzysiek z Bartkiem, kończąc w ostatniej chwili przed zlewą w niedzielę), Wędrówki Małolata VII- (ze względu na długość drogi, Krzysiek i Grzesiek) ale też ambitna próba odszukania drogi Smólskich na wschodniej MSW (Tomek i Michał - nie do końca chyba udało się ją odnaleźć). Dużą popularnością cieszyła się wycieczka na Żabiego Mnicha drogą Czech-Ustupski, w sobotę mieliśmy tam prawdziwy tramwaj kilku zespołów klubowych. Droga bardzo ładna, wspinaczkowa - jak na swoją wycenę. Z pewnością jednak przydało by się usunięcie starych haków m.in. z pierwszego stanowiska. Osobiście, mimo spędzenia 5 dni na Taborze wracałem z obozu z niedosytem i mnóstwem nowych dróg na liście “todo” w tym rejonie. W kuluarach klubowych trwają już rozmowy o organizacji kolejnych wyjazdów do Moka w tym sezonie, tak więc - do zobaczenia na Taborze! 

Surdel. Fot. Jerzy Kędra

Joanna Szyszkowska w Kominie Owskików. Fot. Witold Klimczak

Czarne Zacięcie. Fot. Grzegorz Spyrka

Krzysiek Balon w ostępach Królowej Łopianów. Fot. Grzegorz Spyrka

Warianty Małolata. Fot. Grzegorz Spyrka

Starek-Uchmański. Fot. Krzysztof Kaźmierczak

Tomasz Szewczyk w szczelinie brzeżnej pod wschodnią MSW. Fot. Michał Wiktor