Wielki Młynarzowy Żleb

Jeszcze przed świętami ekipa w składzie: Asia Klimas, Michał Majczak, Maciek Rabsztyn i Michał Semow, wyrwała się  w środku tygodnia korzystając z utrzymującej się lampy na podbój Wielkiego Młynarzowego Żlebu. Poniżej kilka słów sprawozdania z tej "eskpedycji". 

Niewątpliwym przyczynkiem do tak karkołomnego wyczynu były doniesienia kolegi Kacpra T. na temat możliwości załojenia żlebu w aktualnie w owym czasie panujących warunkach. Doniesienia te, powtarzane z ust do ust a poparte zdjęcia ze znanego portalu społecznościowego (dowodzącymi rzeczywistości przejścia), zmieniły się w mojej świadomości w coś na kształt:  "jedźcie, warun petarda, betony alpejskie". A że spręż był - spakowaliśmy zapas śrub rurowych, kilka camów, dwa batony, i wystartowaliśmy. A jedynym problemem było to, co zrobimy z wolnym popołudniem, gdy droga padnie tak szybko. 

O, jakże nas po raz kolejny góry ustawiły do pionu. Śnieg owszem był alpejski - ale kopny. Częściowo zakopane ślady kolegów poprowadziły nasze dwa zespoły do góry, jednak w górnej części zdecydowaliśmy "powspinać wreszcie" i pójść prożkiem lodowym. Potem jeszcze kawał świata do przejścia bądź to głębokim śniegiem, bądź terenem mikstowym (odsłonięte trawki). Gdy po 6 godzinach wylądowaliśmy na Niżniej Młynarzowej Przełęczy, opcja wejścia granią na szczyt Młynarza ustąpiła wizji wyprażanego sera w Podspadach. Mknąc co rak wyskoczy, osiagnęliśmy więc Łysą Polanę a później Kraków - zamykąjąc akcję door-to-door niezbyt imponującym czasem 20 godzin. 

Wielki Młynarzowy Żleb to piękna droga o alpejskim charakterze, na którą warto wybrać się wiosną, gdy zalegają tu betony a lody są jeszcze dobrze wylane. Progi lodowe są w większym stopniu zasypane, asekuracja nie jest potrzebna między innymi ze względu na brak ryzyka wyjechania śniegu, trawy są przykryte. Po co więc chodzić na taką drogę we wczesnozimowych, mało optymalnych warunkach? Ano po to, żeby się powspinać :) 

Z taternickim,
Michał Semow

[zdjęcia: Maciek Rabsztyn & Michał Semow]